Εορτασμός Άγιου Γεωργίου, πολιούχου Μενδενίτσας, και 204 χρόνων από την Απελευθέρωση του Κάστρου της Μενδενιτσας

(γράφει ο πρόεδρος της Κοινότητας Μενδενίτσας στη σελίδα Δημοτική Κοινότητα Μενδενίτσας - https://www.facebook.com/groups/7064960643589408)

Σήμερα (23.04.2025) εορτασαμε τον πολιούχου μας Τροπαιοφορο και Μεγαλομαρτυρα Άγιο Γεώργιο. Παράλληλα για δευτερη συνεχή χρονιά πραγματοποιήσαμε γιορτή μνήμης του ιστορικού γεγονός της απελευθερωσης της Μενδενιτσας από τον οθωμανικό ζυγό που ελαβε χώρα τέτοιες μέρες του Απρίλη πριν 204 χρόνια, ελπίζοντας με την βοήθεια όλων, να λάβει παμφθιωτικο και οχι μονο χαρακτηρα και να τελείται απαρεκλιτα τα επόμενα χρόνια και εις το διηνεκές.

Για το ιστορικό αυτό γεγονός απεύθυνε λόγο ο συντοπιτης μας και δάσκαλος Ηλίας Αναγνώστου:

Αιδεσιμότατε,
Κύριοι Κύριοι Εκπρόσωποι όλων των Εξουσιών και όλων των Φορέων,
Αγαπητοί Συν-Πατριώτες,
Τίμιοι Συν-Τοπίτες μου.

Το γεγονός της ελληνικής επανάστασης του 1821, δεν είναι ένα δρομαίο γεγονός στο τυλιγάδι του χρόνου. Είναι το γεγονός, που τράφηκε από κοιτάσματα πόνου και υπομονής τεσσάρων αιώνων.

“Ακόμα τούτη η Άνοιξη ραγιάδες
ραγιάδες τούτο το Καλοκαίρι
καημένη Ρούμελη”

τραγουδούσαν ασθμαίνοντες οι δύστυχοι υπόδουλοι εκείνους τους ανάπηρους καιρούς, με την υπομονή της πεισμωμένης πέτρας, και μετρούσαν τα βουνά της σκλαβιάς τους με της ελιάς το φύλλο.

Κείνη η ωρηφόρος Άνοιξη του 1821, στάθηκε για τους Έλληνες η εαρινή αφύπνιση της ζωής. Υπήρξε η ευαγγελική της δημιουργίας. Έγινε η εωθινή μουσική της μεγάλης νύχτας και το θάλπος του φωτός.
Οι παντιέρες, που αρμένιζαν τη θολωμένη θάλασσα μέχρις κείνη την άνοιξη, αγιογραφούσαν τη διάζευξη: “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ”.

“ένα μικρό καράβι μαζώνει τα πανιά
ανοίγει την παντιέρα και πόλεμο ζητά”

Λαμνολογούσαν και Υμνολογούσαν οι Κανάρηδες κι οι Μιαούληδες του Αιγαίου.

Τα μπαϊράκια, που ανέμιζαν στα πριονισμένα σύγνεφα του στεριανού ουρανού, κοσμούσε η διάζευξη της αγράμματης αλαθοσύνης του Μακρυγιάννη: “ΕΙΤΕ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΤΕ ΛΕΥΤΕΡΙΑ” καταθέτει ο Ρουμελιώτης Στρατηγός, τακτικός κι αυτός επισκέπτης της Μενδενίτσας με τ’ απελέκητο γράψιμο.

Αποφάσισαν οι νοικοκυραίοι, ότι η τυραγνία των Tούρκων, δεν υποφέρνονταν πλέον. Και δι’ αυτείνη την τυραγνία, οπού δεν ορίζαμεν ούτε βιον, ούτε τιμή, ούτε ζωή αποφασίσαμεν να σηκώσωμεν άρματα αναντίον αυτής της τυραγνίας. Είτε θάνατος, είτε λευτεριά.

Τούτες οι διαζεύξεις δεν υπήρξαν γραμματικές κι ούτε διδάχτηκαν Σχολαρχεία και Ακαδημίες.
Τούτες οι διαζεύξεις ποτίστηκαν από μπόρες αίματος και ευδοκίμησαν και τράνεψαν και θέριεψαν σε απέλπιδα γκρεμνά.
Γι’ αυτό, τούτες οι διαζεύξεις είναι αυτές που κατάργησαν την Εκλογή και θέσπισαν την Απόφαση.
Γιατί, Το “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ” ΔΕΝ ήταν Εκλογή. Ήταν Απόφαση. Για να γίνει η οιμωγή μουσική και η κραυγή τραγούδι.
Έτσι, το “ΕΙΤΕ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΤΕ ΛΕΥΤΕΡΙΑ” δεν ήταν εκλογή. Ήταν Απόφαση. Για ν’ ακουστούν οι λιτές λιτανείες των ήχων στην ορεινή ράχη της ιστορίας.
Τέτοιας ποιότητας Εύρωστη Απόφαση και για Λευτεριά ή για Θάνατο έλαβε με ιερατικές χειρονομίες και η Αγία Τριάδα του τόπου μας:
Ο Αη-Γιάννης Δυοβουνιώτης, ο Αη-ΤρακοΚομνάς, κι ο Αη-Αθανάσης Διάκος, με προσευχητικό βύθος, ασκητικού μεγέθους.

Πριν διακόσια και τέσσερα χρόνια, τέτοιες μέρες, σε τούτον τον τόπο που πατάμε εμείς σήμερα, με αρετή και τόλμη εκπόρθησαν τον τύραννο κι έφεραν τη Λευτεριά.
Πριν διακόσια και τέσσερα χρόνια τέτοιες μέρες, σε τούτον τον τόπο, που γιορτάζουμε εμείς σήμερα, έλαβαν τα όνειρα εκδίκηση.
Και για την εκδίκηση αυτή, που μερικοί ανιστόρητοι ιστοριογραφούντες, στερημένοι της ιστορικής όρασης, την παρουσίασαν ως σφαγή και μακελειό.

Γι’ αυτήν την άγνοια, οφείλουμε να φέρνουμε στη μνήμη μας πάντα, ό,τι έγραψε ο Κόντε Διονύσιος Σολωμός στην 50ή στροφή του Ύμνου του για την Ελευθερία, (του Εθνικού μας Ύμνου δηλαδή) σχετικά με την τριήμερη καταστροφή κατά την άλωση της Τριπολιτσιάς:

“Τόσοι, τόσοι ανταμωμένοι επετιούντο από τη γη,
όσοι είν’ άδικα σφαγμένοι από τούρκικην οργή”

Το ίδιο και για τούτο το Κάστρο.
Το ίδιο και για τούτη την Άλωση.
Το ίδιο και για όλα τα κάστρα με τις γόρδιες ζώσεις των Σκλάβων Πολιορκητών, που κείνη την ώρα, η νήφουσα λογική περισσεύει.

Κείνη την ώρα της ψυχικής δίνης, κείνη την ώρα της ανεμοζάλης του σπαθιού, όπου γύρω φτερουγίζει ο θάνατος, κείνη την ώρα του πολέμου για το δίκαιο, χέρι-χέρι με τ’ ασκέρια των καπεταναίων, πετιούνται αρωγοί από τη παντέρημη γη και συμμετέχουν στη μάχη όλοι οι αδικοσφαγμένοι των αιώνων της σκλαβιάς. Αυτό και τέτοιο είναι της πολεμικής το έργο, όπου ιδρώνει αίμα και δεσπότης είναι ο θάνατος. Αυτό είναι το σταθερό βήμα στην ορεινή ράχη της ιστορίας.

Και γι’ αυτά τα κρυσταλλώματα της εθνικής μας ύπαρξης, δεν ταιριάζει μνήμη αράθυμη στη φλύαρη τριβή της καθημερινότητας και στη λαιμαργία του χρόνου. Ας μη φτάσει ποτέ η στιγμή, που η ιστορία να γίνει σιωπή, αλλά να τη φωτίζει για πάντα η άλως της μνήμης. Γιατί τον ήχο του παρελθόντος τον ορίζει πάντα το βλέμμα του μέλλοντος. Έναν τέτοιο ήχο φέρνει κι εδώ σήμερα η κλεισούρα. Κι ένα τέτοιο βλέμμα αγκαλιάζει σήμερα τη βραγιά του Μαλιακού. Ας μην πνιγούν οι αγώνες των προγόνων στον ποταμό της Λήθης. Ας σταθεί η σημερινή μέρα, μια ημέρα ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Α-ΛΗΘΕΙΑΣ με την αρχετυπική έννοια της λέξης. Που σημαίνει τη ά-λήθη, δηλαδή την άρνηση και τη στέρηση της λήθης.

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.