Σχόλια για την επιστολή των Κων Χ. Χαλδούπη και Κ. Σάμιου

Αγαπημένοι μας Συγχωριανοί, φίλοι και φίλες της Μενδενίτσας μας, έπειτα από την ανάρτηση της επιστολής των Κων Χ. Χαλδούπη και Κ. Σάμιου για το Σχολείο της Μενδενίτσας στο blog και τη σελίδα του facebook του Συλλόγου προς ενημέρωση των μελών μας (όπως μας ζητήθηκε), συμφωνήσαμε ΟΜΟΦΩΝΑ οτι αποτελεί ανυπέρβλητο καθήκον μας, ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, να εκφράσουμε δημόσια τα σχόλια και κυρίως τη ΘΕΣΗ μας για το εν λόγω θέμα.

Λάβαμε αρκετά μηνύματα τα οποία μας συγκίνησαν, μας συμβούλεψαν και μας ενεθάρρυναν. Γίναμε ωστόσο και παραλήπτες μιας επιστολής η οποία εκτός από όλα τα παραπάνω, μας γέμισε φως, ανατριχίλα και υπερηφάνεια. Είναι η επιστολή της Κας Λίνας Γαλατά-Σταυρακάκη, η οποία πέρα από ενεργό μέλος του Συλλόγου, διετέλεσε και Πρόεδρός του επί 10ετία. Την εν λόγω επιστολή σας παραθέτουμε ΑΥΤΟΥΣΙΑ έπειτα από τη σύμφωνη γνώμη της. Καλούμε και άλλους που θέλουν να σχολιάσουν, δημόσια ή ιδιαιτέρως, να μας στείλουν μηνυμα ή εμαιλ.

Προς το Δ.Σ. Πολιτιστικού Εξωραϊστικού Συλλόγου Μενδενίτσας

Θέμα: Επιστολή κ. Χρήστου Χαλδούπη και κ. Κων/νου Σάμιου που κοινοποιήσατε στις  9 -11-21, και συγκεκριμένα παράγραφος 4, (3).

 

Πριν αναφερθώ στο ανωτέρω θέμα, θα ήθελα να συγχαρώ όλα τα ΔΣ μέχρι σήμερα για τα πεπραγμένα σας και στο παρών ΔΣ εύχομαι καλή δύναμη για να πορευτείτε με αγάπη, ειρήνη και δημιουργικότητα για το καλό της αγαπημένης σε όλους μας Μενδενίτσας, των Ανθρώπων της και των Φίλων της και την προαγωγή του πολιτιστικού γίγνεσθαι.

Θεώρησα επείγον να αναφερθώ σήμερα μόνο στην παράγραφο (αρχιτεκτονική μελέτη) 4, (3): την αίθουσα των δασκάλων και εντός των ημερών θα επανέλθω με ολοκληρωμένα στοιχεία (όσα εγώ γνωρίζω) για το ιστορικό και αγαπημένο αυτό κτίριο που κάποιοι κοπίασαν για να κριθεί ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΟ ΚΤΙΡΙΟ ώστε να έχει πιθανότητες να σωθεί. Μάλιστα η αριστερή αίθουσα όπως μπαίνουμε, θα το γνωρίζουν οι παλιότεροι έχει παραχωρηθεί από τις αρχές του 1989 για χρήση στον Σύλλογο με απόφαση της Νομαρχίας Φθιώτιδας γι αυτό και πάντα ο Σύλλογος φρόντιζε και κλείδωνε αυτή την αίθουσα.

Ανατρίχιασα και ανησύχησα σοβαρά στην ιδέα ότι αυτός ο χώρος “ΙΕΡΗΣ ΜΝΗΜΗΣ, ΦΥΛΑΚΑΣ  ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ”  έχει προγραμματιστεί να γίνει “Αποχωρητήριο” (wc) και “Νεροχύτης”!!!

Είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα και η αγάπη των Μενδενιτσαίων για αυτό το χώρο, ώστε εγώ απέκτησα την αίσθηση ότι τον βίωσα μικρή, εξ αιτίας των τόσο ένθερμων αφηγήσεων και περιγραφών τόσων πολλών Μενδενιτσαίων, άλλοτε κάτω από τις μουριές στην Πλατεία άλλοτε κατά την διάρκεια των πάρα πολλών εκδηλώσεων που έχουν γίνει σ’ αυτό χώρο από το 1980 έως το 2008, στην διοργάνωση των οποίων ήμουν πάντα παρούσα, αλλά και παντού.

Όμως τον χώρο της Αίθουσας των Δασκάλων τον βίωσα στην πραγματικότητα το 2002 – 2003 ετοιμάζοντας το κτίριο να λειτουργήσει ξανά σαν Δημοτικό Σχολείο, καθαρίζοντας και τακτοποιώντας ένα - ένα τα παλιά πράγματα, και τοποθετώντας τα καινούργια, τα σύγχρονα, για την νέα δασκάλα. Όπως βίωσα και την απέραντη χαρά και περηφάνεια  που ένοιωσαν τα 11 γλυκύτατα παιδάκια για το δικό τους Σχολείο, όταν στις 11 Σεπτεμβρίου του 2002 χτύπησε η δασκάλα το παλιό κουδούνι και κάθισα για λίγο μαζί τους μέσα στην πλήρως εξοπλισμένη απαστράπτουσα αίθουσα.

Έτσι το καλοκαίρι του 2008, μετά την οριστική διακοπή της επαναλειτουργίας του Δημοτικού Σχολείου το 2007, το τότε ΔΣ του Συλλόγου του οποίου ήμουν πρόεδρος, θεωρήσαμε σαν ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ να ενεργήσουμε για να αφιερώσουμε τα λίγα αυτά τετραγωνικά στην μνήμη των ανθρώπων που μέσα στα μαρτυρικά εκείνα χρόνια, αφιέρωναν καλοπροαίρετα όλο τον χρόνο τους και την έγνοια τους για να μάθουν γράμματα στα ξυπόλυτα και διπλοκαμμένα παιδιά, μια που οι γονείς τους ήταν ολημερίς κι ολονυχτίς στα ζωντανά και στα χωράφια για να τους εξασφαλίσουν λίγο ψωμοτύρι στην κυριολεξία. Και τα κατάφεραν! Τα παιδιά αυτά που πέρασαν από αυτό το σχολείο και τα χέρια αυτών των δασκάλων, έγιναν όλοι άξιοι πολίτες, ενώ πάρα πολλοί έχουν διαπρέψει στις Τέχνες, τις Επιστήμες και την Δημόσια Ζωή και όχι μόνο στην Ελλάδα. 

Θέσαμε λοιπόν στόχο να δημιουργηθεί εκεί μία μόνιμη Έκθεση - Μουσείο. Ήδη είχαμε συλλέξει προετοιμάζοντας την εκδήλωση “’Ύμνος στους Πνευματικού μας Πατέρες”  στις 9 Αυγούστου 1998 όταν εγκαινιάσαμε  τις υπέροχες “Ημέρες Πολιτισμού” πάνω στον αρχαιολογικό χώρο, ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΥΟΝΤΑΣ το επί 200 χρόνια λησμονημένο Κάστρο της Μενδενίτσας. Είχαμε για όλους τους δασκάλους που πέρασαν από αυτό το Σχολείο τα βιογραφικά τους, τις φωτογραφίες τους και προσωπικά τους αντικείμενα που μας εμπιστεύτηκαν οι  οικείοι τους, τα οποία παρουσιάσαμε σε γιγαντοοθόνη πάνω στο Κάστρο και δημοσιεύσαμε στην εφημερίδα του Συλλόγου “Η Φωνή της Μενδενίτσας” τεύχος 55 σελ. 4 & 5. 

Θα συντηρούσαμε τα έπιπλα του χώρου, θα συμπληρώναμε με αντίστοιχα έπιπλα και θα εκθέταμε τα όργανα χημείου, τα βιβλία, το κουδούνι, το στυπόχαρτο, το μελανοδοχείο κλπ καθώς και τα κάδρα όλων των δασκάλων με σύντομες λεζάντες από τα βιογραφικά τους και τα προσωπικά τους αντικείμενα.

Δυστυχώς λόγω ανυπέρβλητων προβλημάτων που αντιμετώπισαν τα 4 μέλη του ΔΣ το 2009, όλα πάγωσαν και ο σεισμός του 2013 τα αποτελείωσε.

Αυτά σας τα ανέφερα για να ενημερωθείτε επειδή είστε οι περισσότεροι νέοι, καθώς το 2008 δεν εκδιδόταν η εφημερίδα για να έχουν αποτυπωθεί γραπτώς, παρότι συζητήθηκαν ευρέως στα πηγαδάκια της πλατείας.

Ως μέλος του Συλλόγου ενεργό από το 1980 και επί δεκαετία στο παρελθόν πρόεδρος του, σας απευθύνω την θερμότατη από καρδιάς παράκληση να ψάξετε το θέμα και να αποτρέψετε την καταστροφή του Γραφείου των Δασκάλων και μάλιστα για κάτι που ήδη υπάρχει!

ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ

ΚΟΥΖΙΝΑΚΙ: Το μόνο που θα χρειαστεί ο χώρος για τις συγκεκριμένες χρήσεις είναι νερό. Θα είχαμε βάλει το 2002 για το Σχολείο αυτόματο μηχάνημα παγωμένου και καυτού νερού με 20λιτρο μπουκάλι εμφιαλωμένου νερού, αλλά κρίναμε ότι τα παιδιά παίζοντας θα δημιουργούσαν πρόβλημα και το αποφύγαμε.

Για εκδηλώσεις με φαγητά (έχουν γίνει και τέτοιες Χριστουγεννιάτικες πολύ επιτυχημένες συνεστιάσεις στην δεξιά αίθουσα) χρησιμοποιούνται άλλες λύσεις και πάντα υπάρχει για τους  ...παραλήδες η δυνατότητα επισκευής του σπιτιού της αυλής!!

ΤΟΥΑΛΕΤΕΣ: Το 2002 οι απαιτήσεις του ΟΣΚ (Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων) για όλο το κτίριο ώστε να λειτουργήσει ως Δημοτικό Σχολείο ήταν συγκεκριμένες. Οι απαιτήσεις αυτές συζητήθηκαν με την Εφορία Νεωτέρων Μνημείων Βόλου και την Εφορία Αρχαιοτήτων Λαμίας και ως προς το θέμα των τουαλετών καταλήξαμε ότι ήταν αναγκαίο να κτίσουμε νέο κτίριο και απορροφητικό βόθρο. Κατασκευάστηκαν υπό την αυστηρή καθημερινή επίβλεψη της Αρχαιολογίας καθώς το Σχολείο γειτνιάζει με την ιδιοκτησία του Κωνσταντίνου Αντερριώτη όπου το 1980  κατά την εκσκαφή του βόθρου αποκαλύφτηκε ο ασύλητος τάφος με τα ευρήματα του 5ου Π.Χ. αιώνος που δημοσιεύσαμε στην εφημερίδα του Συλλόγου “Η Φωνή της Μενδενίτσας” τεύχος 52 σελίς 9. Σχετικό άρθρο έγραψε για τον Σύλλογο η εξαίρετη αείμνηστη αρχαιολόγος Φανουρία Δακορώνια φίλη της Μενδενίτσας, που το συνόδευσε με τις φωτογραφίες των ευρημάτων που δημοσιεύσαμε.

Έτσι λοιπόν κατεδαφίστηκε ότι υπήρχε εκεί και θεμελιώσαμε το νέο κτίριο και ανοίξαμε απορροφητικό βόθρο, στην εκσκαφή του οποίου μας βοήθησε ο κ. Δημήτρης Τσώμος. (Παραθέτω σχετ φωτογραφίες).

Το κτίριο κτίστηκε ανεξάρτητο ώστε να μην ακουμπά στο ήδη υπάρχον σπιτάκι, όπως και η στέγη του η οποία έχει διπλή μόνωση και κατασκευάστηκε από τον κ. Γιάννη Ηλιόπουλο (Ταρζάν). Είναι δεμένο σε πολλά σημεία με σενάζι. Εσωτερικά το ταβάνι είναι από ξύλο ραμποτέ. Έχει τον χώρο των 4 τουαλετών και μπροστά τους το μεγάλο χωλ με τους τέσσερεις νιπτήρες. Η είσοδος είναι ξεχωριστή από τους άλλους δύο χώρους του κτιρίου που στεγάζουν αποθήκη και  μηχανοστάσιο με καυστήρα ικανό να καλύψει τις ανάγκες όλου του κτιρίου του Σχολείου (λειτούργησε άψογα στο Σχολείο τον χειμώνα) καθώς και των τουαλετών και του οικίσκου αν ποτέ χρειαζόταν. Όλα τα υδραυλικά και τις σωληνώσεις και τα καλοριφέρ στο κυρίως κτίριο τα έκανε ο κ. Μίμης Δερβέναγας.

Πιο συγκεκριμένα η κάθε τουαλέτα έχει φεγγίτη, διαθέτει ντους, οι πόρτες είναι ξύλινες βαμμένες με 4 διαφορετικά χαρούμενα παιδικά χρώματα αντίστοιχα χρώματα είχαν μέσα και τα αξεσουάρ. Τα πλακάκια του δαπέδου όλου του χώρου ήταν αντιολισθητικά στο δε χολ τοποθετήσαμε 4  νιπτήρες δύο κανονικούς και δύο για μικρά παιδιά καθώς και αντίστοιχους καλαίσθητους καθρέπτες στον τοίχο. Τα πλακάκια έστρωση ο κ. Βάιος Καρκάνης. Η πόρτα εισόδου στον χώρο καθώς και το παράθυρο έγιναν σιδερένια και υπήρχε ράμπα για αμαξίδια. Το κτίριο αυτό από ότι μου είπαν δεν επηρεάστηκε από τους σεισμούς.

Το όλο συγκρότημα, τα κλειδιά κλπ, μετά την αποπεράτωσή του παραδόθηκε από το Σύλλογο στο ΤΣ της Κοινότητας που εκάστοτε εκπροσωπεί τον Δήμο και τότε ήταν πρόεδρος ο κ. Νικόλαος Αντωνίου. Αυτός ο φορέας όφειλε όλα αυτά τα χρόνια να τα επιβλέπει και να τα συντηρεί καθώς είναι Δημόσια Περιουσία. Θεωρώ ότι μεγάλο μέρος από τις συνολικές εγκαταστάσεις είναι σε πολύ καλή κατάσταση και δεν πρέπει να καταστραφεί αλλά να αξιοποιηθεί με την κατάλληλη συντήρηση.

Επίσης πρέπει να γνωρίζετε ότι σε όλο αυτό το έργο, της αποκατάστασης του κυρίως κτιρίου εσωτερικά και εξωτερικά (επιχρίσματα, καλωδιώσεις νέα παράθυρα, διακόσμηση κλπ), και του συγκροτήματος τουαλέτες-αποθήκη-μηχανοστάσιο καθώς και του προαύλιου χώρου, ο Δήμος Μώλου ήταν Απών και κατά την γραφειοκρατική διαδικασία της Έγκρισης, καθώς βέβαια και για την οικονομική δαπάνη κατασκευής που σταμάτησε στα 52.500 €. Διαφωνούσε κάθετα με το άνοιγμα του Σχολείου, παρότι το ζητούσαν ένθερμα και επίμονα οι γονείς των παιδιών και το υποστήριζε όλο το χωριό. Αυτό από τότε είχε δημιουργήσει σε κάποιους μια περίεργη ενόχληση και ακόμα σήμερα μοιάζει κάποιοι για τους δικούς τους λόγους να το αποσιωπούν συστηματικά.

Για το έργο αυτό δεν έγινε κανενός είδους έρανος. Το ποσόν των 10.000 € ήταν η χορηγία της CITYBANK Ελλάδος, 1.500 € ήταν χορηγία της ALPHA Bank, οι 3.000 € από το ταμείο του Συλλόγου και τα 38.000 € καλύφτηκαν εξ ημισείας από την Αθηνά Ι. Βλάχου που ήταν τότε Γ. Γραμματέας του Συλλόγου και από την Λίνα Γαλατά Σταυρακάκη που τότε ήταν πρόεδρος ΔΣ.

Τα θέματα που αφορούν το Σχολείο από την αρχή που έγινε το αίτημα των γονέων, αναφέρονται αναλυτικά στην εφημερίδα  ”Η Φωνή της Μενδενίτσας” στα τεύχη 72, σελ. 1 & 5, στο 73 σελ. 1, στο 74 σελ. 1 & 16, στο 75 σελ. 1 & 16, στο 76 σελ. 1 & 12, και μετά την έγκριση από το Υπουργείο παιδίας τον Ιούλιο του 2002 τα θέματα που αφορούν την κατασκευή και λειτουργία του είναι γραμμένα πολύ αναλυτικά με φωτογραφίες στην εφημερίδα του Συλλόγου “Η Φωνή της Μενδενίτσας” τεύχος 77 σελ.6, τεύχος 79 σελ. 12, τεύχος 80 σελ. 7. Επίσης από τον Ιανουάριο του 2021 γνωρίζουμε όλοι ότι έχουν αναρτηθεί όλα τα τεύχη της Εφημερίδας από το 1ο του 1988 μέχρι το τελευταίο το 82 του 2004 στο site του Συλλόγου (https://syllogosmendenitsas.blogspot.com/p/blog-page_31.html). Όλοι λοιπόν που έπαιρναν την εφημερίδα και πολύ περισσότερο τώρα δεν δικαιούνται να μην τα γνωρίζουν! Το ίδιο ο κ. Χρήστος Χαλδούπης καθώς και ο κ. Κωνσταντίνος Σάμιος. Κι αν χρειαζόταν λεπτομέρειες όφειλαν να συνεργαστούν και να συζητήσουν με το ΔΣ του Συλλόγου και να περπατήσουν λίγα βήματα στο  Σχολείο (υποτίθεται ότι το καθάρισαν) για να το διαπιστώσουν προτού ξεκινήσουν τέτοιες κοστοβόρες ιστορίες. Σήμερα τα χρήματα είναι ακριβά! Αν δεν ήθελαν να σεβαστούν αυτούς που πόνεσαν για να κάνουν αυτό το έργο το 2001 – 2002 - 2003, οφείλουν να σεβαστούν εκείνους των οποίων τα χρήματα τώρα μας ζητούν καθώς όλοι ενδιαφερόμαστε αποδεδειγμένα να συντηρηθεί αυτό το αγαπημένο κτίριο. Αναρωτιέμαι αν στους πρώτους 23 καλοπροαίρετους συμπατριώτες μας που είναι πρόθυμοι να συγκεντρώσουν τα 3000 € όπως αναφέρει, τους έχουν εξηγήσει ότι μεταξύ άλλων άσκοπων εξόδων πληρώνουν μελέτη που μετατρέπει “την Αίθουσα των Δασκάλων του Διατηρητέου Σχολείου” σε αποχωρητήριο.

Ας σταματήσουμε επί τέλους να καταστρέφουμε ότι χρήσιμο έχουν κάνει οι προηγούμενοι. Ας προσπαθήσουμε χωρίς εγωισμούς να προσθέτουμε και τότε όλα θα είναι πιο όμορφα.

Τέλος παρακαλώ να μου επιτρέψετε κάποια σχόλια και σκέψεις.

Είμαι εκ φύσεως οπαδός του “Ου συνέχθειν αλλά συμφιλείν” και το αποδεικνύω συνεχώς σε όλη την πορεία μου. Παραβλέπω πολύ συχνά τα αρνητικά και ματώνω εργαζόμενη για να αποφεύγω τις εντάσεις. Θα βρεθώ όμως αν χρειαστεί απέναντι σε εκείνους που κατ΄ εξακολούθηση επιχειρούν να ακρωτηριάσουν την πρόσφατη ιστορία της Μενδενίτσας και να πληγώσουν τους εκατοντάδες ανθρώπους της που εργάστηκαν πολλά χρόνια και με πολύ κόπο για να την ξαναφέρουν στο προσκήνιο. Αυτά ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, όσο κι αν θέλει κάποιος δεν μπορεί να τα σβήσει, για να εμφανιστεί ως ο εξ ουρανού Μεσίας. Μπορεί να τα αποδεχτεί χωρίς εγωισμούς και να τα συμπληρώσει με συνεργασία.

Ιδιαίτερα εμείς οι επιστήμονες έχουμε υποχρέωση να δίνουμε το καλό παράδειγμα αυτοελέγχου, κι αν κάποτε έχουμε ενοχληθεί από κάτι ...ας ρίξουμε και κάτι στο γιαλό! Οφείλουμε να σεβόμαστε και να υπολογίζουμε τους γύρω μας για να μας σέβονται και να μας υπολογίζουν κι εκείνοι, να αποφεύγουμε τους λεονταρισμούς, να αποδεχόμαστε τους Θεσμούς και να μην δημιουργούμε “κεκλεισμένων των θυρών” τετελεσμένα γεγονότα. Ας γεμίσουμε τον ελεύθερο χρόνο μας ή την μοναξιά μας βοηθώντας για το καλό του τόπου μας αλλά παίζοντας τίμια με τους κανόνες της καλής συνεργασίας και του σωστού παιχνιδιού.

Προτιμώ να πιστέψω ότι κάτι είναι διατυπωμένο λάθος στην επιστολή των κ. Χ. Χαλδούπη και Κ. Σάμιου παρά το ότι αυτά που γράφει έγιναν αποδεκτά και ιδιαίτερα από τον Τοπικό Σύμβουλο.

Το καλοκαίρι, προτού καθαριστεί το Σχολείο, όταν η πρόεδρος του Συλλόγου έκρινε ότι μπορούσε να δανείσει το έπιπλο γραφείο των Διδασκάλων στον πρόεδρο του Συλλόγου του Μώλου για να το λουστράρει και να της το επιστρέψει όταν θα του το ζητήσει (προφανώς μετά τον ευπρεπισμό του χώρου) επί 15 μέρες βούιξε όλη η πλατεία εις βάρος της, ότι καταστρέφει τα ιερά και τα όσια και μόνο που δεν της έκαναν μήνυση και γι αυτό!! Μου είναι αδιανόητο ο ίδιος άνθρωπος να έχει αποδεχτεί, υπογράψει και αιτηθεί την μετατροπή του Ιερού αυτού χώρου σε τουαλέτα!!

Επί τέλους τι θέλουν; Τι τους συμβαίνει; Ξεκίνησαν με το να θέλουν να κόψουν το υπέροχο καταπράσινο Έλατο της πλατείας, μετά ήθελαν να ξεριζώσουν την προτομή του οπλαρχηγού Διοβουνιώτη από την Ράχη, τώρα θέλουν να καταστρέψουν την Αίθουσα των Δασκάλων με τις Ιερές Μνήμες του Διατηρητέου Σχολείου που συνδέει τους ανθρώπους με τις ρίζες τους.

Για τα 200 χρόνια απελευθέρωσης από τους Οθωμανούς: Ξενάγησαν τα ΜΜΕ, κομπάζοντας πάνω στο Κάστρο γκρεμίζοντας στην ανυπαρξία την σημαντική του λαμπερή ιστορία  των τελευταίων δεκαετιών. Βημάτισαν στα καντηλάκια και τους τάφους των νεκρών τους χαρακτηρίζοντας την Μενδενίτσα έρημο χωριό πεθαμένων. Περπάτησαν βαριεστημένα μπροστά από το Σχολείο το οποίο χαρακτήρισαν νεκρό αποσιωπώντας τις τόσες δραστηριότητες που φιλοξένησε και το ότι ξαναλειτούργησε επί 5 χρόνια 2002-2007. Αναγκάστηκαν σε δημόσια εκδήλωση με πολύ Επίσημους καλεσμένους να δώσουν το βήμα σε Θεσμικό όργανο του Συλλόγου να κάνει χαιρετισμό για να δείξουν ότι έχουν συνεργασία αλλά προκλητικά και απρεπώς δεν τον προσφώνησαν με το ονοματεπώνυμό του. Ανέφεραν για το Μαρτυρικό Χωριό αλλά απέφυγαν να αναφέρουν το όνομα του επιφανούς Μενδενιτσαίου που επέδρασσε καταλυτικά για να υπογραφεί η απόφαση και να τον ευχαριστήσουν δημόσια παρότι ήταν παρών. ‘Όλοι δε ανεξαιρέτως τόνισαν με ανεξήγητο στόμφο σε όλες τις προαναφερθείσες φάσεις με πόση αγριότητα και ασυνέπεια έσφαξαν τους εχθρούς τους τότε οι Μενδενιτσαίοι, τόσο που ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος αισθάνθηκε την ανάγκη να αναφερθεί στο θέμα για να αμβλύνει τις εντυπώσεις!!

Τέλος από ότι γνωρίζω ο κ. Χ. Χαλδούπης δεν τίμησε με την παρουσία του καμία από τις εκδηλώσεις που έγιναν στο χωριό ανεξάρτητα από το ποιος τις διοργάνωνε και απέφυγε επίμονα να συνευρεθεί και να συζητήσει με το πλήθος στην πλατεία τα θέματα που ο κόσμος πραγματικά θεωρεί σπουδαία, να νοιώσει βρε παιδί μου το σφυγμό του. Επίσης, αν και μέλος του Συλλόγου, δεν προσήλθε στις εκλογές του Αυγούστου.

Και αναρωτιέμαι Που Πάμε; Δεν μπορεί όλα να έχουν άρωμα ταφικό! Αν εμείς βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο αντί για μισογεμάτο, θα πέσουμε σε κατάθλιψη, ας μην περιμένουμε να μας βοηθήσουν οι ξένοι! Χαίρομαι που είστε όλοι Νέοι και σε Εσάς και τους φίλους σας στηρίζω τις ελπίδες για μια Μενδενίτσα που θα γίνεται όλο και πιο φωτεινή και σημαντική!

Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία και να θυμάστε ότι σας αγαπώ όλους πολύ,

 

Λϊνα Γαλατά Σταυρακάκη